Onszelf organiseren
tot op wereldschaal
We komen niet verder, we lopen in eindeloos herhalende, hermetisch gesloten cirkeltjes. Hoe we gewend zijn ons te láten organiseren is niet langer behulpzaam, maar zit steeds meer in de weg. De gevestigde ‘Orde’ schépt wanorde, terwijl het machtssmonopolie (monocratie) verder centraliseert op steeds grotere afstand.
We doen net alsof we geen keuze hebben, terwijl het overal broeit, borrelt, bruist én barst. We komen om in de voorbeelden van hoe het óók kan, hoe het ánders, wendbaarder, eenvoudiger, medemenselijker kan. Zonder afhankelijk te zijn van monocratische machtsstructuren, waarin er maar één de baas kan zijn.
Wat als we niet langer naar ‘boven’ kijken voor antwoorden, maar opzij, naar elkáár? Dat we onszélf gaan organiseren, in onze eigen gemeenschappen? Eerst de kleine #Dingen, dan de iets grotere, totdat we onszelf op wereldschaal hebben georganiseerd, volledig zonder machtsstructuren? Stel je eens voor!
Cocratie heeft niet tot doel om te tonen dat het zo móét, maar dat het kán. Dat jij en ik dit kúnnen. Iets te kiezen hebben. Mét elkaar, als cocreators, in cocreatie. De grote vraag is: zijn we bereid om mét elkaar deze sprong te wagen? Of houden we liever alles bij het oude? De keuze is aan jou en mij. En dat is nooit anders geweest.
“To change an existing paradigm you do not struggle to try and change the problematic model.
You create a new model and make the old one obsolete. That is what we are all being called to.”
Buckminster Fuller
De kern in ABC
Cocratie is een organiseerstructuur op drie schaalniveaus, en stelt in staat onszelf klein- en grootschalig te organiseren zónder afhankelijkheid van een machtsstructuur.
schaalbaar tot
op wereldschaal
Zo scheppen jij en ik als cocreators mét elkaar een onafgebroken keten, van de kleinste deeltjes (@individuen) die in 7) vrijheid kunnen leven, tot grote gemeenschappen die in 8) vrede vergaderen in grotere #Dingen en mét elkaar tot op wereldschaal 9) voorspoed scheppen.
Wat kies jij:
mono of co?
Monocratie: Regels bóven relaties
De organisatie van onze samenleving en samenwerking is totaal afhankelijk van centraal gestuurde instituties en (private) machthebbers die steeds ingrijpender besluiten op steeds grotere afstand nemen. Er heerst een top-down machtsmonopolie, een monocratie, óók in elke ‘democratie‘. Hoewel de gevestigde ‘orde’ ook van waarde is gebleken, lijdt deze aan een fundamentele tekortkoming. De afhankelijkheid van die ene top maakt autonome, lokale besluitvorming onmogelijk, werkt gesloten genootschappen in de hand en schept afhankelijke burgers en medewerkers.
Met elke extra bestuurslaag tonen zich meer schaalnadelen dan -voordelen, die inmiddels worden veroorzaakt dóór het centralistische model zelf, dat moet terugvallen op regels en orders om iets gedaan te krijgen. Steeds meer intelligentie, direct of indirect, wordt ingelijfd om de orde in leven te houden en door te bouwen aan één rule-based world order, terwijl hoe langer hoe minder wordt ‘opgelost’ en de crises zich opstapelen. Dit alles kan in theorie worden opgelost door alle centrale sturing te verwijderen, maar dat zou een stap terug in de tijd betekenen.
Cocratie: Relaties vóór regels
Wat nu nodig is, is een ándere manier van orde scheppen, een organiseerstructuur gebaseerd op decentrale sturing, door de mensen in de gemeenschappen zélf, die mét elkaar afstemmen en overeenstemmen, zonder afhankelijk te zijn van centrale, hogere machten die dit vóór hen moeten doen. Bovendien dient zo’n structuur op basis van social fabric hun in staat te stellen om op te schalen en zo grotere #Dingen en conflicten snel en daadkrachtig op te kunnen lossen, zonder op dwang of macht terug te hoeven vallen en een nieuwe ‘gevestigde orde’ in het zadel te helpen.
Cocratie toont dat we ons niet hoeven te beperken tot monocratie. Gemeenschappen en buurten kunnen in basis al hun besluiten zélf nemen in open volksvergaderingen (het #Ding). Opschaling en afstemming kan via directe vertegenwoordiging vanuit elke gemeenschap naar steeds grotere open vergaderingen, waarover zij ook weer directe verantwoording afleggen naar hun vertegenwoordigden. Technisch is niets meer nodig om onszelf op wereldschaal te organiseren, zonder enige vorm van machtsstructuur. De kernvraag is echter: zijn we hier praktisch ook toe bereid?
“As long as a single center has a monopoly on the use of coercion,
one has a state rather than a self-governed society.”
Elinor Ostrom
#1De enig mogelijke eenheid is het zelfstandige, ondeelbare individu. Een ieder is en blijft verantwoordelijk voor zichzelf en kan onmogelijk de eigen lasten naar iets of iemand anders verleggen.
Monocratisch: De enige eenheid is de superieure soeverein, waarvan iedereen onderdaan is.
#2Elk individu kan in vrije, horizontale verbinding mét anderen #dingen tot stand brengen. In cocreatie. Niemand is verplicht iets te doen voor een ander, behalve uit gemene of vrije wil.
Monocratisch: De machten worden gescheiden in een ‘hogere’ macht en ‘lagere’ onmachtigen.
#3Zij vormen mét elkaar in volledig horizontale verhouding leef- en werkgemeenschappen rond hun #dingen en organiseren zichzelf in algemene vergadering, zonder machtsoverdracht.
Monocratisch: De hogere machten scheppen genootschappen die top-down (be)heersen.
#4Bij gebiedsoverstijgende #dingen kiest de vergadering uit haar midden directe vertegenwoordigers die aan deze eer geen recht of macht kunnen ontlenen óver iets of iemand anders.
Monocratisch: De verkozen hogere machten vaardigen uit hún midden hun ‘agenten’ af.
#5De (grotere) vergadering neemt zélf de besluiten, zonder enige vorm van vrijgesteld en afgezonderd bestuur. De open vergadering (het #ding) ís het bestuur en men vindt mét elkaar overeenstemming.
Monocratisch: Bestuur op afstand dat besluiten neemt vóór anderen (de facto samenzwering).
#6De vertegenwoordigers leggen directe verantwoording af aan hun gemeenschap en zo dragen zij mét elkaar zorg voor de integriteit van de gehele keten, van kleinste deeltje tot grootste geheel.
Monocratisch: De lageren rapporteren naar nog hogere machten die hen ‘controleren’.
#7Omdat de individuen van de gemeenschap de keten zélf bewaken op basis van relaties kan een ieder in volle vrijheid leven en kan niets of niemand deze vrijheid ontnemen of ontvreemden.
Monocratisch: Men is enkel vrij om de eigen heerser/baas te kiezen en leeft in ‘vrije slavernij‘.
#8Omdat niemand een ander kan dwingen en er altijd een grotere vergadering kan worden belegd om conflicten op te lossen, kan vrede ontstaan in individuen, gemeenschappen en de wereld.
Monocratisch: Strijd kan enkel worden beslecht door tussenkomst van een hogere macht.
#9Op basis van vrijheid en vrede kan voorspoed ontstaan, omdat men zélf kan beschikken over de eigen vermogens, zonder trouwe dienst aan ‘hogeren’ te hoeven zweren die hún vruchten plukken.
Monocratisch: We komen enkel ‘verder’ door via centrale sturing schulden te maken.
“A complex system that works is invariably found to have evolved from a simple system that worked. A complex system designed from scratch never works and cannot be made to work.
You have to start over, beginning with a working simple system.”
John Gall
#Hoedan?
Organiseer
een #Ding!
Velen hebben de mond vol van ‘het feest van de democratie’, maar hoe kan dit als het kloppend hart ervan, de volksvergadering, eruit is gesneden?
Cocratie start kleinschalig in iedere gemeenschap, waar de mensen weer mét elkaar beslissen en is o.a. gebaseerd op de échte Atheense democratie.
Het #Ding is daarbij best wel een ding. Het is de sleutel tot grootschalige zelforganisatie en cocratie, terwijl ieder individu vrij is en kan blijven.
De laatste artikelen
“Een wereld zonder slavernij, strijd en schuld
en vol van vrijheid, vrede en voorspoed?
Daar zijn wij wel dégelijk toe in staat.”
SietseR (Sietse Rauwerdink)
Grondlegger Cocratie