Onszelf organiseren
tot op wereldschaal
Mét elkaar zijn wij in staat tot grootse #Dingen
Er is een wezenlijke verandering gaande. Ons vertrouwen in de gevestigde ‘Orde’, onze medemens én vooral onszelf brokkelt af en hebben dit wantrouwen zelfs zo ver geïnstitutionaliseerd dat wij steeds afhankelijker zijn van machtsstructuren om ons te láten organiseren. Dit veroorzaakt een machtsmonopolie (monocratie) dat centraliseert op steeds grotere afstand.
We doen net alsof we geen keuze hebben, terwijl het overal broeit, borrelt, bruist én barst van de mooiste en meest diverse voorbeelden van hoe het óók kan, hoe het ánders, wendbaarder, eenvoudiger, medemenselijker kan. Waar relaties vóór regels komen en mensen zichzelf, elkaar én de wereld beter leren kennen: zo ontstaat wederzijds vertrouwen.
Wat als we niet langer naar ‘boven’ kijken voor antwoorden, maar opzij, naar elkáár? Dat we onszélf gaan organiseren, in onze eigen gemeenschappen en gebieden? Eerst rond de kleine #Dingen, dan de iets grotere, totdat we in staat zijn onszelf te organiseren tot op wereldschaal, onafhankelijk van het machtsspel? Stel je eens voor dat we daartoe in staat zijn!
Cocratie heeft niet tot doel om te tonen dat het zo móét, maar dat het anders kán. Dat jij en ik dit kúnnen. Iets te kiezen hebben. Mét elkaar, als cocreators, in cocreatie. De grote vraag is: zijn we bereid om nu écht onszelf te organiseren? Of houden we liever vast aan de oude bekende weg? De keuze is aan jou en mij. Durven we de sprong te wagen? Durf jij het?
De kern in ABC
Cocratie is een organiseerstructuur op drie schaalniveaus, en maakt het mogelijk om onszelf klein- én grootschalig te organiseren op basis van wederzijds vertrouwen.
schaalbaar tot
op wereldschaal
Zo scheppen jij en ik als cocreators mét elkaar een onafgebroken keten, van de kleinste deeltjes (@individuen) die in (#7) vrijheid kunnen leven, tot grote gemeenschappen die in (#8) vrede vergaderen in grotere #Dingen en mét elkaar tot op wereldschaal (#9) voorspoed scheppen.
Wat kies jij:
mono of co?
Monocratie: Regels bóven relaties
Voor de organisatie van onze samenleving en samenwerking vertrouwen wij totaal op centraal gestuurde instituties en (private) machthebbers die op steeds grotere afstand steeds ingrijpender besluiten nemen. Er heerst een top-down machtsmonopolie, een machtsspel genaamd monocratie, óók in elke ‘democratie‘. De gevestigde ‘Orde’ lijdt aan een fatale tekortkoming: de basis is wantrouwen. De afhankelijkheid van die ene top maakt autonome, lokale besluitvorming onmogelijk, werkt gesloten genootschappen in de hand en schept afhankelijke burgers en medewerkers.
Met elke extra bestuurslaag tonen zich meer schaalnadelen dan schaalvoordelen, die inmiddels worden veroorzaakt dóór het centralistische model zelf, dat moet terugvallen op regels en orders om iets gedaan te krijgen. Steeds meer intelligentie, direct of indirect, wordt ingelijfd om de orde in leven te houden en door te bouwen aan één rule-based world order, terwijl hoe langer hoe minder wordt ‘opgelost’ en de crises zich opstapelen. Dit alles kan in theorie worden opgelost door alle centrale sturing te verwijderen, maar dat zou een stap terug in de tijd betekenen.
Cocratie: Relaties vóór regels
Wat nu nodig is, is een ándere manier van orde scheppen, een organiseerstructuur met decentrale sturing, door de mensen in de gemeenschappen zélf, die mét elkaar afstemmen en overeenstemmen, zonder afhankelijk te zijn van centrale, hogere machten die dit vóór hen moeten doen. Bovendien dient zo’n structuur op basis van social fabric hun in staat te stellen om op te schalen en zo grotere #Dingen en conflicten snel en daadkrachtig op te kunnen lossen, zonder op dwang of macht terug te hoeven vallen en een nieuwe ‘gevestigde orde’ in het zadel te helpen.
Cocratie toont dat we ons niet hoeven te beperken tot monocratie. Gemeenschappen en buurten kunnen in basis al hun besluiten zélf nemen in open volksvergaderingen (het #Ding). Opschaling en afstemming kan via directe vertegenwoordiging vanuit elke gemeenschap naar steeds grotere open vergaderingen, waarover zij ook weer directe verantwoording afleggen naar hun vertegenwoordigden. Technisch is niets meer nodig om onszelf op wereldschaal te organiseren, zonder enige vorm van machtsstructuur. De kernvraag is echter: zijn we hier praktisch ook toe bereid?
De 10 #dingen van cocratie
#0Een gezonde samenleving en samenwerking ontstaat als we onszelf en elkaar kénnen en daarop kunnen vertrouwen. Zo vormen jij en ik uit de individuele delen een gemeenschappelijk geheel, een organiseerstructuur zonder machtsstructuur, om onszelf te organiseren van de kleinst tot grootst mogelijke schaal.
Monocratisch: We institutionaliseren wantrouwen en centraliseren macht tot één zero-sum ‘Rule-based World Order’.
#1De enig mogelijke eenheid is het zelfstandige, ondeelbare individu. Een ieder is en blijft verantwoordelijk voor zichzelf en kan onmogelijk de eigen lasten naar iets of iemand anders verleggen.
Mono: De verantwoordelijkheid is belegd bij de superieure soeverein, waaraan iedereen onderdanig is.
#2Elk individu kan in vrije, horizontale verbinding mét anderen #dingen tot stand brengen. In cocreatie. Niemand is verplicht iets te doen voor een ander, behalve uit gemene of vrije wil.
Mono: De machten worden gescheiden in een ‘hogere’ macht en ‘lagere’, gebonden onmachtigen.
#3Tezamen vormen zij mét elkaar in volledig horizontale verhouding leef- en werkgemeenschappen rond hun #dingen en organiseren zichzelf in algemene vergadering.
Mono: De hogere machten scheppen genootschappen die top-down anderen (be)heersen.
#4Bij gebiedsoverstijgende #dingen kiest de vergadering uit haar midden directe vertegenwoordigers die aan deze eer geen recht of macht kunnen ontlenen óver iets of iemand anders.
Mono: Men heeft het recht de eigen heersers te verkiezen die van bovenaf hun ‘agenten’ delegeren.
#5De (grotere) vergadering neemt zélf de besluiten, zonder vrijgestelde machthebbers. De open vergadering (het #ding) ís het bestuur en daar vindt men mét elkaar overeenstemming.
Mono: Bestuur op afstand van beroepsleiders die samenzweren en besluiten nemen vóór anderen.
#6De vertegenwoordigers leggen directe verantwoording af aan hun gemeenschap en zo dragen zij mét elkaar zorg voor de integriteit van de gehele keten, van kleinste deeltje tot grootste geheel.
Mono: De lagere machten rapporteren naar nog hogere machten die hen ‘controleren’.
#7Omdat de individuen van de gemeenschap de keten zélf bewaken op basis van relaties kan een ieder in volle vrijheid leven en kan niets of niemand deze vrijheid ontnemen of ontvreemden.
Mono: Men is ‘vrij’ om te kiezen uit wat is voorbedacht door hogeren en leeft in ‘vrije slavernij‘.
#8Omdat niemand een ander kan dwingen en er altijd een grotere vergadering kan worden belegd om conflicten op te lossen, kan vrede ontstaan in individuen, gemeenschappen en de wereld.
Mono: Het leven is strijd en kan enkel worden beslecht door steeds meer en hogere macht.
#9Met vrijheid en vrede kan voorspoed ontstaan, omdat men zélf kan beschikken over de eigen vermogens, zonder trouwe dienst aan ‘hogeren’ te hoeven zweren die hún vruchten plukken.
Mono: We komen enkel ‘verder’ door via centrale sturing schulden te maken en deze centraal te verdelen.
#HOEDAN?
