Geestelijke grondslag
Disclaimer: De geestelijke grondslag is niet bedoeld als dogma, maar als voorstel. Om te laten zien dat je ook anders kan kijken naar de werkelijkheid dan ons altijd is verteld. Het werkt natuurlijk geestverruimend. Niemand op aarde is absoluut wetend en kán dit ook niet zijn. Daarnaast doet het er ook niet zozeer toe waar je in gelooft of wat volgens jou de zin van het leven is, zolang je dit doet met een innerlijke overtuiging, omdat je weet wat voor jou en anderen het goede is om te doen. Dat wat je doet, daar draait het tenslotte om. En niet-doen is óók doen, maar dan onbewust. Je kunt jezelf niet uit dit leven wegcijferen of zittend op een steen jezelf verlicht verklaren. Aan ieder van ons is de taak om kleur te bekennen, om onszelf te positioneren (positief) in onze gedeelde belevingswereld.
Waar komt de gedachte van cocratie precies vandaan? Waar is het op gebaseerd? Laten we voorop stellen dat niemand de Waarheid weet. We zijn allemaal tot op zekere hoogte onwetend. Maar wat wel zeker is, is dat de grondgedachten waarop ons huidige systeem is gebaseerd, niet meer van deze tijd zijn en aan een grondige herziening toe zijn. En ondanks dat de geestelijke grondslagen, of het gebrek daaraan, heel verschillend kunnen zijn, kunnen we tóch vreedzaam met elkaar samenleven op basis van die verscheidenheid. Deze grondslagen zijn daarom slechts bedoeld om aan te geven wat de oorsprong van cocratie is.
Waar de monocratische gedachte vandaan komt, is vanuit het idee van hiërarchie: rangorde. Dit betekent dat er een verticale verhouding is tussen ‘opper’ en ‘onder’, ‘hoger’ en ‘lager’ geplaatsten die zich hebben te houden aan hun positie in de pikorde en moeten gehoorzamen aan de hoger geplaatste superieuren (soevereinen). Eindeloos veel tijd is er besteed aan het in kaart brengen van de verticale verhouding van engelen (daar komt het woord ‘hiërarchie’ vandaan), mensen en dieren (taxonomie). In de samenleving is het niet anders, waarin er altijd al verschillende klassen bestaan en er krachten zijn die deze klassen- en machtscheiding zorgvuldig in stand houden.
Maar deze onderverdeling in hoger en lager is slechts gebaseerd op theorie, speculatie en aannames. Het is meer historisch, dan logisch. Het is een kaartenhuis op drijfzand. Het heeft ons het een en ander gebracht in het verleden, maar als we verder willen, kunnen we niet anders, dan de denkgroef uit het verleden ter discussie te stellen en er een andere voor in de plaats te zetten die dichter bij de werkelijkheid ligt. Daarbij is het verstandig om een vuistregel te hanteren om te bepalen wat waar zou kunnen zijn. Ockhams scheermes stelt dat wanneer er verschillende hypotheses zijn die een verschijnsel in gelijke mate kunnen verklaren, die hypothese gekozen moet worden die de minste aannames bevat en het kleinste aantal entiteiten veronderstelt.
Onze moderne wetenschap is gebouwd op een enorm aantal aannames. En deze zijn met name materialistisch van aard, waarin we veronderstellen dat enkel de waarheid is te vinden door de stof (materie) te bestuderen en meetbaar te maken. En alles wat we daarmee niet kunnen verklaren, doen we af als ‘toeval’ of dichten we toch maar toe aan een mysterie (bijv. de big bang als deus ex machina) of mystiek opperwezen dat we feitelijk naar óns evenbeeld hebben geschapen (personificatie). Je hoeft dit niet als een ontkenning daarvan te lezen, wellicht als een overdrijving, maar in de kern is het bedoeld om aan te geven dat er wellicht méér in het vat zit dan wij geneigd zijn te denken.
De grond van cocratie bestaat uit vier beginselen die zich holografisch, dus niet hiërarchisch, tot elkaar verhouden en samen als delen een geheel vormen en dus géén eenheid van onderdelen.
@Geest: Het bezielde zelf
Het begint en eindigt allemaal bij het mystieke en mysterieuze zelf. Dat is de basis van alles en waar alles om draait. De geest is het zelf dat bezield is en heeft gekozen een belichaamd leven te leven. Dit kan besluiten om allerlei belevingen mee te maken. En om allerlei verschillende redenen. Voor sommigen is het om anderen verder te helpen en sommigen zijn hier puur voor zichzelf of om een imperium te bouwen ten koste van anderen. Alle smaakjes zijn vertegenwoordigd in deze soep van belangen en betekenis.
A. De zelfprojectie van binnen naar buiten
Ons zelf is een oneindige bron van creativiteit. Alles wat het zich kan voorstellen, kan het scheppen. Uit het niets (niet-iets), de leegte (chaos). Ook hele nieuwe werelden. Voor het leven als mens op aarde maakt ons zelf gebruik van de al bestaande bron (C) om zich een lijf, zintuigen en een brein te vormen. Een natuurlijke orde. Ons brein maakt een holografisch beeld van de werkelijkheid in fotonegatief en projecteert (verbeeldt) dit in fotopositief (dus omgekeerd) naar buiten toe. Dit houdt concreet in dat de buitenwereld het gevolg is van onze binnenwereld.
De werkelijkheid wordt waargenomen op een soort projectiescherm, waarmee een wereld voor de schermen en achter de schermen ontstaat en de schijn (verschijningen, fenomenen) dat de buitenwereld écht is. Dat is deze ook, maar daarmee is deze werkelijkheid nog niet de waarheid. Deze individuele beleving is de basis van alles en iedereen. De ziel zendt een signaal uit naar anderen en kan de werkelijkheid op een bepaalde manier worden waargenomen en kan men bewegen in de beperkte wereld van drie dimensies en de perceptie van lineaire ‘tijd’ om een bepaalde beleving te ervaren.
B. De onderlinge afstemming (synchronisatie)
Het uitgezonden signaal wordt direct opgevangen door andere geesten, die zo tot een gedeelde werkelijkheid komen die als soep van frequenties tot hun eigen projectie komen en zo mét elkaar dingen, gedachten en gevoelens kunnen delen en tot een gedeelde beleving kunnen komen van de gedeelde werkelijkheid. Zo kunnen deze geesten in hun levens als mensen op aarde van alles meemaken. Zie het als een vastvormige en voortdurende droomwereld die we met elkaar delen en beleven.
Door de continue interactie ontstaat steeds als vanzelf een evenwicht (equilibrium) over hoe iets werkt en wat de begrenzingen ervan zijn. Afspraken dus. Daarmee kunnen we tot op zekere hoogte hetzelfde waarnemen en ervaren, ondanks het feit dat onze beleving 100% individueel is en wij de ander niet eens direct kunnen waarnemen, maar enkel indirect via het uitgezonden signaal dat wij vertalen (decoderen) naar onze projectie.
C. De bron van alles (perceptie afspraken)
Een geest die heeft besloten om een leven aan te gaan en daarbij tot een gedeelde belevingswereld wil komen mét anderen, kan dit op zichzelf, maar het is vanzelfsprekend eenvoudiger en vaak interessanter om bij iets aan te sluiten wat al bestaat. Daarvoor heeft deze geest een set van afspraken nodig, die maken dat dezelfde dingen en dimensies (3D-ruimte en 3D-tijd) op eenzelfde manier kunnen worden waargenomen, met eenzelfde perceptie.
Dit zijn geen in beton gegoten wetten, maar onderling overeengekomen afspraken die door de tijd evolueren en continu blijven veranderen onder invloed van de geesten die hun gedeelde werkelijkheid samen scheppen als cocreators. Eén van deze afspraken is dat ieder van ons het leven start door te vergeten wie men waarlijk is, om zo helemaal op te gaan in de beleving zelf. Deze bron van alles is niet zozeer de oorzaak, maar veel meer het gevolg van het leven als mens op aarde. Vervolgens vormt dit gevolg wél weer de oorzaak, de bron, voor ‘stap’ A, waarmee de cirkel rond is.
Deze vier beginselen vormen samen het geheel van alles en iedereen. Het heel-al. Van oudsher zijn we geneigd om al deze eigenschappen toe te dichten aan datgene wat we ‘God’ noemen, wat een verpersonificeerde (tot persoon gemaakte) vergaarbak is geworden voor alles wat onverklaarbaar is met onze beperkte zintuigen. Waarmee ‘God’ geen verkeerd concept is, maar de personificatie een verwoede poging is om het onmetelijke mysterie en wonder verklaarbaar te maken vanuit ons beperkte verstand dat slechts een inkapseling is van dat oneindig grote beginsel.
In basis is niets meer of minder nodig dan de bovenstaande vier beginselen om alles te verklaren wat zich in de wereld bevindt of wat er te beleven valt. Dit houdt praktisch gezien in dat alle begeesterden cocreators zijn van deze gedeelde werkelijkheid. Het verschil zit erin in hoeverre mensen deze scheppingskracht bewust of onbewust inzetten.
Als zij zichzelf niet goed beheersen of nog te vergeetachtig zijn om zich te herinneren en gewaar te zijn wie zij waarlijk en werkelijk zijn, zullen zij hun angsten onbewust projecteren op de buitenwereld en daarmee scheppen wat zij niet wensen. Of scheppen wat zij nodig hebben om op hun juiste pad te komen. Daar kan veel voor nodig zijn. Daartoe kunnen zij gebeurtenissen, objecten en zelfs subjecten (personen) projecteren, zoals dat ook in dromen gebeurt. Daarbij zullen zij ook niet doorhebben dat zij dit zelf veroorzaken, maar zien enkel de gevolgen ervan. De buitenwereld wordt dan de werkelijkheid en de waarheid in de binnenwereld wordt vergeten.
Dit is de grondoorzaak van al het lijden in de wereld en leidt tot bestaansangst en de neiging om deze te onderdrukken en beperken. Dit leidt op zijn beurt weer tot gehechtheid aan allerlei uiterlijke zaken. Wat velen echter niet begrijpen, is dat dit proces niet als ‘onwenselijk’ moet worden beoordeeld, maar dat dit vaak juist precies is wat geestelijk gewenst is. Daarom wil dit eveneens niet zeggen dat het ‘ik’ en het bijbehorende lijden moeten worden uitgebannen (ascese)! Nee, dit lijden is in veel gevallen precies wat nodig is om geestelijk gezien verder te groeien en ons te realiseren dat wij niet enkel toevallige, nietige wezens zijn, maar cocreators. Voor anderen is het juist zo dat zij hier zijn om te vergeten wie zij zijn, als doel op zich. Want dat is ook een unieke beleving.
Daarnaast kan het lijden een bron van groei van een ander zijn. In die zin is het leven op aarde een zware beproeving waar voor iedere deelnemende geest het grootste respect mag worden opgebracht. Het vergt enorme moed. En het maakt het onmetelijk lastig om een goed oordeel te vellen over wat goed of kwaad is of wat de ware bedoelingen en betekenissen zijn achter bepaalde gebeurtenissen en verschijnselen, omdat er altijd enorm veel meer (beweeg)redenen zijn dan wat wij met onze beperkte zintuigen kunnen waarnemen.
Desalniettemin ontslaat het ons niet van de verantwoordelijkheid om de wereld een stukje beter en mooier achter te laten dan we deze hebben aangetroffen. Deze verantwoordelijkheid hebben wij allemaal, al draagt de ene deze bewuster dan de ander. En het is ons aller taak om elkaar, voor zover mogelijk en binnen de grenzen van andermans vrijheid, gewaar te maken en te herinneren, zodat wij op een bewustere manier een mooiere en betere wereld kunnen scheppen met elkaar als cocreators onder elkaar. Deze verantwoordelijkheid draagt ieder van ons áltijd en het is onmogelijk om deze te verleggen naar iets of iemand anders.
En dat is waar de whitepaper en de individuele verklaring van onafhankelijkheid starten. Lees daar vooral verder om meer te weten te komen over de precieze werking van cocratie.