Het begint en eindigt allemaal bij het mystieke en mysterieuze zelf. Dat is de basis van alles en waar alles om draait. De geest is het zelf dat bezield is en heeft gekozen een belichaamd leven te leven als een ‘ik’, dat alles tezamen vormt dan het zelf. Dit kan besluiten om allerlei belevingen mee te maken. En om allerlei verschillende redenen. Voor sommigen is het om anderen verder te helpen en sommigen zijn hier puur voor zichzelf of om een imperium te bouwen ten koste van anderen. Alle smaakjes zijn vertegenwoordigd in deze soep van belangen en betekenis.

Het ondeelbare individu is dan ook de basis van alles. Er zijn net zoveel werelden als er zelven zijn. En niemand kan daarom aanspraak maken op ‘de ene waarheid’. De creatieve geesten scheppen en herscheppen de wereld continu mét elkaar. Op ieder moment, in het hier en nu. Er is daarom ook geen sprake van een hiërarchie (heilige heerschappij) die van boven naar beneden werkt, maar van een holografie, waarin het geheel onlosmakelijk verbonden is met elk deeltje, zonder een eenheid (mono) te vormen.

Van oudsher wordt dit ‘zelf’ ook wel een ‘Monade’¹ genoemd. Dit is een lastig te bevatten paradoxaal concept, wat ook op veel manieren wordt uitgelegd, afhankelijk van iemands overtuiging. In dit geval is een Monade de geestelijke oorsprong van het individu. Het is de unieke, ondeelbare eenheid die ieder van ons vormt, zonder dat hiervoor een hogere macht hoeft te worden aangenomen. Er is daarom ook geen scheiding tussen geest en lichaam, deze liggen in elkaars verlengde. Het ene komt voort uit het andere.

Socrates had het over zijn ‘Daimonion’², de innerlijke stem, die hem influisterde wat hij wel of niet moest denken of doen. Zowel de termen ‘divine’ als ‘demon’ zijn hiervan afgeleid, maar is in tweeën gesplitst om een moralistisch onderscheid te kunnen maken tussen goede en kwade krachten aan ‘gene zijde’. Aristoteles heeft gezegd dat het leven in essentie draait om ‘Eudaimonia’³, wat vaak verkeerd wordt vertaalt als ‘gelukzaligheid’, maar feitelijk betekent: “Volg(ens) de innerlijke stem”, wat weer vertaald kan worden als ‘intuïtie’. Een tijdloze filosofie.

In wezen is deze Monade of Daimonion de enige aanname (zie Ockham’s scheermes hierboven) die wordt gedaan. De rest komt hieruit voort. En tegelijk kan iedereen zich hier wel iets bij voorstellen, ook Descartes had hier een variant op ‘bedacht’ met zijn ‘Cogito ergo sum’, wat zoveel betekent als ‘denken dus zijn’, waarbij hij in de goede richting zat, maar wellicht nét iets dieper had moeten graven dan zijn ‘rationele’ verklaring om bij de oorsprong van dat ‘denken’ te komen.

Volgens de gangbare verklaringen is er slechts één oorsprong, het universele individu. Of dit nu een geestelijke (God) of een materiële schepper (oerknal) is. Het universum wordt daarbij voorgesteld als één eenheid (unity) met universele wetten die over ons heersen. Als wij die wetten, die dan van ‘buiten’ of ‘boven’ komen leren begrijpen, dan begrijpen wij het leven en kunnen wij het beheersen, zo is dan de gedachte. Ons niet realiserend dat wij het zélf zijn die dit zo in ons evenbeeld hebben geschapen. En ons eveneens niet realiserend dat het onmogelijk is om te begrijpen hoe iets werkt door het van buitenaf te bestuderen, zonder het ‘van binnen’ te hebben begrepen, beleefd en doorleefd.

In New Age kringen is de traditionele ‘ene’ vervangen door ofwel het ‘universum’ dat een soort actief principe vertegenwoordigd, danwel de ‘bron’ als primaire oorzaak van alles. Maar in wezen is het nog altijd hetzelfde oude liedje: mono is de oorzaak van alles en daarbuiten kan niets of niemand daar aanspraak op maken.

In de quantumfysica durft men al een stuk ruimer te denken, maar gaat feitelijk nog altijd uit van dezelfde basisaannames. Dat de materiële buitenwereld onafhankelijk van ons bestaat, dat er van alles onafhankelijk van ons gebeurt zonder ons medeweten, terwijl alles en iedereen in onze individuele werelden totaal afhankelijk van onszelf zijn.

Ons zelf is een oneindige bron van creativiteit. Alles wat het zich kan voorstellen, kan het scheppen. Uit het niets (niet-iets), de leegte (chaos). Ook hele nieuwe werelden, net zoals we elke nacht hele nieuwe werelden bij elkaar dromen. Voor het leven als mens op aarde maakt ons zelf gebruik van de al bestaande bron (C) om zich een lijf, zintuigen en een brein te vormen. Een natuurlijke orde.

Ons brein maakt een holografisch beeld van de werkelijkheid in fotonegatief en projecteert (verbeeldt) dit in fotopositief (dus omgekeerd) naar buiten toe⁴. Dit houdt concreet in dat de buitenwereld het gevolg is van onze binnenwereld. Er is daarbij geen sprake van rangorde (hoog en laag, hiërarchisch), maar van volgorde (binnen en buiten, holografisch). De werkelijkheid is daarmee niet een kwestie van objectief/subjectief, maar is op zichzelf projectief van aard, waarbij het onderscheid tussen binnen- en buitenwereld onze eigen schepping is en niet op zichzelf bestaat (absoluut).

De werkelijkheid is een versmalde versie van onze totale waarheid en wordt via de zintuigen geprojecteerd en waargenomen op een soort ‘projectiescherm‘, waarmee een wereld voor de schermen en achter de schermen ontstaat (die in elkaars verlengde liggen en niet van elkaar gescheiden zijn), waarmee we de schijn wekken dat de buitenwereld écht is. Alle #dingen zijn verschijnselen (fenomenen) die uit onze geest ontspringen. De buitenwereld is wel degelijk ‘echt’, maar daarmee is deze werkelijkheid nog niet de waarheid.

Deze individuele belevingswereld is daarom de basis van alles en iedereen. Er is dus geen universeel individu als universum, maar net zoveel individuele universa als er begeesterde individuen zijn. Ieders belevingswereld is individueel (ondeelbaar), het is daarom ook onmogelijk om die van een ander te kennen.

De omkering: Als we dit als uitgangspunt hanteren, dat wij in de kern zelfzuchtige en egocentrische wezens zijn en onszelf in alles altijd centraal zullen zetten, dan kunnen we komen tot wat meer realiteitszin in onze manier van organiseren, waarbij we niet gaan proberen om de mens en al zijn ‘beestachtige driften’ te begrenzen, onderwerpen en bedwingen, maar op zoek gaan naar manieren om tóch op een prettige manier mét elkáár samen te leven en werken, wetende dat we het uiteindelijk allemaal voor onszelf doen.

Volgens de gangbare verklaringen bestaat de buitenwereld zoals wij deze waarnemen onafhankelijk van ons. En wij zijn dan zelfs het materiële gevolg van die buitenwereld. Zonder die buitenwereld kúnnen wij geen bestaan hebben en wij zijn daarvan afhankelijk. Wij zijn dan slechts toevallige, nietige passanten in een toevallig, oneindig universum.

In New Age kringen begint men het projectiemechanisme te begrijpen, maar ziet men dit nog meer als een psychologisch fenomeen, waarbij één iemand ‘iets’ van zichzelf ‘projecteert’ op een ander. Het gaat dus nog een stuk dieper en is veel fundamenteler. Daarnaast heeft men het druk over ‘manifestatie’, waarbij je iets ‘in de wereld’ kan zetten, waarbij men dit nog los ziet van het feit dat wij met elkaar continu álles manifesteren (of projecteren).

In de quantumfysica heeft men het ‘observer-effect’ geformuleerd, waarin men stelt dat iets enkel kan bestaan als er iemand is om dat te ‘observeren’, maar dat veronderstelt nog altijd een passieve observant die niet actief ingrijpt en een objectieve werkelijkheid buiten ons die onafhankelijk van ons zou bestaan. Als het beginsel van projectie wordt gehanteerd, waarbij wij deze verschijnselen zélf projecteren, dan is het niet meer dan logisch dat de buitenwereld het gevolg is van onze binnenwereld.

A (voorstelling) en C (waarneming) zijn aan ieder individu verbonden en kunnen iedere nacht worden ervaren door het dromen. Maar wat het leven anders maakt, is B: Afstemming tússen die ‘dromen’. Iedere co-creator zendt als creatieve geest een golflengte (signaal) uit naar anderen, waarmee de tweedeling (dualiteit) van ‘ik’ en de ‘ander’ ontstaat. Van binnenwereld en buitenwereld. Zo ontstaat ook het onderscheid tussen ‘nu’ en ‘verleden/toekomst’, de lineaire tijdsbeleving en ontstaat tegelijk een tijdsgeest.

Het uitgezonden signaal wordt direct opgevangen door andere cocreators, die zo tot een gedeelde werkelijkheid komen, als soep van golflengtes (frequenties) tot hun eigen projectie komen en zo mét elkaar dingen, gedachten en gevoelens kunnen delen en tot een gedeelde beleving kunnen komen van de gedeelde werkelijkheid. Zo kunnen deze geesten in hun levens als mensen op aarde van alles meemaken. Zie het als een vastvormige en voortdurende droomwereld die we met elkaar delen en beleven.

Door de continue interactie ontstaat steeds als vanzelf een evenwicht (equilibrium) over hoe iets werkt en wat de begrenzingen ervan zijn. Afspraken dus. Daarmee kunnen we tot op zekere hoogte hetzelfde waarnemen en ervaren, ondanks het feit dat onze beleving 100% individueel is en wij de ander niet eens direct kunnen waarnemen, maar enkel indirect via het uitgezonden signaal dat wij vertalen (decoderen) naar onze projectie.

Dit weten heeft grote gevolgen. Want hoewel wij onze werkelijkheid zelf projecteren (A), krijgt deze pas betekenis in de interactie en relatie met anderen. Zo leren we onszelf kennen dóór en via de ander. Daarmee kunnen we ook erkennen dat we de ander niet kúnnen kennen, maar enkel de ander waar kunnen nemen door onze eigen projectiefilters, de ‘ander’ is slechts onze vertaling.

De omkering: Omdat we onszelf centraal zetten, is empathie en sympathie ook best ingewikkeld en leidt dit door de beperkingen van taal snel tot misverstanden. Dit is ook niet vreemd, want we kunnen maar op één plek en één tijdstip tegelijk aanwezig zijn, waarmee ‘leven’ synoniem staat aan ‘schaarste’, waarvan we dus kunnen accepteren dat het ‘erbij hoort’ en niet hoeft te worden bestreden. We zijn geneigd deze conflicten te vermijden, terwijl het leven juist rijker wordt door het aangaan ervan, jezelf te leren kennen én de ander.

Volgens de gangbare verklaringen worden wij geleid door een ‘onzichtbare hand’ van God of de natuur, maar die goddelijke wetten en natuurwetten zijn gelukkig ook niet in beton gegoten, ook al probeert men dit wel. Zo is de lichtsnelheid geen wet, maar een afspraak, geformuleerd als constante tijdens een congres in 1983, omdat de metingen te veel uiteenliepen. Dat deze uiteenliepen is echter niet meer dan logisch: snelheid is namelijk afhankelijk van tijd en tijd is relatief en niet absoluut. Daarmee zijn de metingen eveneens relatief, afhankelijk van vele factoren.

In New Age kringen begint ook door te dringen dat dit zo werkt, maar wordt het nog beperkt tot ‘synchroniciteit’ of ‘toeval’, waarbij iets je ‘toevalt’. Het wordt dan nog gezien als iets ‘extra’s’ bovenop de bestaande werkelijkheid, waarmee ook weer een valse dualiteit wordt geschapen.

In de quantumfysica heeft men dit beginsel geformuleerd als ‘quantum entanglement’, waarbij twee deeltjes gelijktijdig met elkaar verstrengeld zijn, ook al zijn zij op verschillende plaatsen. Volgens de geldende ‘natuurwetten’ is dit echter onmogelijk, omdat niets sneller zou zijn dan het licht, maar dit is gelukkig ook vrij relatief, zoals beschreven in de vorige paragraaf.

Een geest die heeft besloten om een leven aan te gaan en daarbij tot een gedeelde belevingswereld wil komen mét anderen, kan dit op zichzelf, maar het is vanzelfsprekend eenvoudiger en vaak interessanter om bij iets aan te sluiten wat al bestaat. Daarvoor heeft deze geest een bron nodig, een set van afspraken, die het mogelijk maken om de dingen en dimensies (3D-ruimte en 3D-tijd) op eenzelfde manier te kunnen waarnemen, met eenzelfde perceptie. De bron zorgt voor een concentratie van onze projectiekracht in een versmalde bandbreedte, waardoor we allemaal in eenzelfde spectrum van golflengtes leven.

Dit zijn geen in beton gegoten wetten die van bovenaf zijn opgelegd, maar onderling overeengekomen afspraken die door de tijd evolueren en continu blijven veranderen onder invloed van de geesten die hun gedeelde werkelijkheid samen scheppen als cocreators. Eén van deze afspraken is bijvoorbeeld dat ieder van ons het leven start door te vergeten wie men waarlijk is, om zo helemaal op te gaan in de beleving van de werkelijkheid zelf. Een andere afspraak is om in dezelfde dimensies te leven van tijdruimte (in die volgorde, het is geen ‘ruimtetijd‘).

Deze bron van alles is niet zozeer de oorzaak, maar veel meer het gevolg van het leven als mens op aarde. Het is een soort ‘kip-ei’, maar in dit geval komt de oorsprong (@Geest) vóór de bron. Net als in de journalistiek is de bron slechts de neerslag van de oorspronkelijke gebeurtenis en in de ICT is de broncode het gevolg van het programmeren, wat vervolgens weer de input is om mee verder te gaan. Maar de bron is geen oppermacht, laat staan een actief principe met een eigen wil.

De bron vormt als gevolg vervolgens wél weer de oorzaak voor ‘stap’ A, waarmee de cirkel rond is. Deze afspraken herbevestigen we continu met elkaar, waarmee eveneens een ‘groef‘ kan ontstaan waarin we onszelf vastzetten en in cirkeltjes blijven lopen. Grootschalige verandering is precies hierom zo lastig en hardnekkig. En het is ook hierom dat het lijkt alsof vrije wil helemaal niet bestaat. Deze bestaat wel degelijk, maar is enorm ingeperkt door de synchronisatie met anderen. Je kunt niet alles ‘manifesteren’ wat je ‘wil’, omdat je leeft in een gedeelde werkelijkheid.

Binnen de beperkingen zijn er echter altijd keuzes te maken, die ook nog eens in lijn moeten liggen met jouw eigen ‘levensplan’, waarin je van tevoren een aantal ‘poortjes’ hebt geplaatst, wat je ‘van plan’ was. Deze poortjes móét je door, van jezelf, tenzij je er gaandeweg achterkomt dat je een ander pad op moet. Ook dat is vrije wil. En die is beperkt, maar veel ruimer dan we meestal denken. Meestal denken we dat we ‘geen keus hebben’, terwijl we op elk moment, op elke plek een keus hebben. Als we ons dat gewaar worden, worden we vrij om te kiezen, omdát we doorkrijgen dat we een keus hebben.

De omkering: Het is algemeen bekend dat als er macht bestaat, deze de neiging heeft om te willen groeien, te centraliseren én te corrumperen. Robert Michels noemt dit wel de ‘ijzeren wet van de oligarchie’. Ook hier kunnen we het moralisme, dat dit iets ‘slechts’ zou zijn, overslaan en dit als een kracht gaan gebruiken. Centralisatie is namelijk heel krachtig, als het helpt om de positieve, spontane en bezielde krachten te bundelen om iets voor elkaar te krijgen. Het gaat echter mis als we deze kracht tot macht gaan verheffen en gaan samenbundelen bij één (rechts)persoon, waarbij de macht wordt vasgezet (gefixeerd). Vervolgens moeten er allerlei fixes, checks & balances worden ingebouwd om de macht in toom te houden.

Volgens de gangbare verklaringen ontspringt alles uit één bron, die de oorzaak is van alles, lineair geredeneerd, van A naar B. Of dit nu het scheppingsverhaal uit Genesis is of de oerknal. De oerknal is overigens bedacht door de katholieke priester en geleerde Georges Lemaître, die vanuit de veelheid terugredeneerde dat alles vanzelfsprekend uit één bron móét komen. Of deze nu geestelijk of materieel van aard is, de gedachte blijft dezelfde en werd zelfs al door Pythagoras gesteld met zijn ‘Tetractys’.

In New Age kringen is men hiermee niet veel verder gekomen. De ‘Bron’ wordt dan gezien als de schepper en oorsprong van alles en men stelt zichzelf daar ondergeschikt tegenover als ‘product’ van die ene Bron, zich niet realiserend dat wij deze bron zelf hebben geschapen. Er wordt gelukkig wel meer nadruk gelegd op de pluriformiteit, de veelheid en de ontwikkeling van zichzelf, vanuit het ‘Waterman-tijdperk’, waarin het individu weer meer voorop komt te staan en onze wereld veel meer individueel is dan wij denken.

In de quantumfysica wordt druk gespeculeerd dat er niet zozeer één universum is, maar zij slaan weer door naar de andere kant. Dat er enkel veelheid bestaat en er onbeperkte parallelle universa zouden bestaan. Elke keuze op elk micromoment zou dan een compleet nieuwe wereld scheppen. Terwijl vanuit de geestelijke tradities ook al lang en breed bekend is dat er niets anders bestaat dan het ‘hier en nu’.

De vier beginselen (@,A,B,C) vormen een geheel, maar ook vier bewegingsrichtingen (dimensies) en daarmee krachten.

De eerste dimensie wordt vaak over het hoofd gezien, maar is wellicht de meest fundamentele: uitwaarts/inwaarts. Het verschil tussen binnen- en buitenwereld, wat de kern van het projectiemechanisme vormt. Alle andere dimensies komen hieruit voort. Uitwaarts komt hierbij vóór inwaarts, omdat het allemaal start vanuit het duister, de chaos, de leegte. Van binnen naar buiten. In het ‘niets’, de ‘chaos’ is enkel leegte, enkel volledig potentieel. De chaos is dan ook ‘negatief’, als in: ‘negatie’, ontkennend. Pas als de geest tweedelingen schept, zoals tijd of ruimte, ontstaat ‘positie’, iets ‘positiefs’, wat dus te maken heeft met de ‘wereld van de levenden’. Ook hier komt de dualiteit van duister en licht vandaan. Het duister is de oorsprong en het licht komt dááruit voort (‘Het licht scheen in de duisternis’). Dit licht verspreidt zich in meerdere richtingen of dimensies, die een archetypische, zinnebeeldelijke betekenis hebben en heel wezenlijk zijn voor de basis van alle leven.

De dimensie voorwaarts/achterwaarts is de tweede om te behandelen, want dit is een dubbele dimensie van tijdruimte (en niet ‘ruimtetijd’). Want deze vormt allereerst de tijdlijn van verleden-heden-toekomst en daarna pas ‘voorwaarts-achterwaarts’. We spreken ook in dezelfde termen van tijd als ruimte, zoals ‘voorwaarts naar de toekomst’ en ‘terug naar het verleden’. Als we het hebben over die toekomst denken we ook aan een ‘plek’, waarbij we ‘reizen’ van A naar B. Tijd moet worden gezien als iets soortgelijks als ruimte. Alle punten in de tijd ‘zijn’ er, net zoals alle punten in de ruimte en nemen een unieke plek in. Tijd en ruimte vormen zo unieke combinaties. Tijdreizen is daarom bijzonder lastig, omdat je nooit op dezelfde combinatie van tijdruimte uitkomt. Het midden is hierbij het ‘hier en nu’, maar eigenlijk moet dit het ‘nu en hier’ zijn. Achterwaarts is de conservatieve, behoudende kracht en voorwaarts is de progressieve, veranderende kracht die vaak met rechts/links worden verward.

Opwaarts/neerwaarts is de volgende en gelijk ook de meest dominante, heersende dimensie. Met name vanuit het idealisme is een kunstmatige tweedeling ontstaan tussen ‘hoog’ en ‘laag’, maar nog meer tussen de twee bewegingsrichtingen die deze tweedeling veroorzaakt. Omdat er een hogere en een lagere wereld zou bestaan, betekent dit automatisch dat de werkelijkheid ‘top-down’, dus neerwaarts is opgelegd aan de ‘lageren’ door een ‘opperwezen’, het universele individu. Hieruit ontstaat ook de andere richting, die van de ‘verheffing’ en ‘verlichting’ door ascensie (opstijging) en ascese (verzaking) van het wereldse, stoffelijke. Het is ieders taak om op te stijgen en ‘ten hemel te varen’, zoals in de parabel van Jacob’s ladder. Dit is echter in de praktijk helemaal niet het geval, niemand ‘stijgt op’ (zoals Jezus met hemelvaart) of ‘daalt neer’ (zoals de heilige geest met pinksteren), maar het vormt wel de basis van hoe wij onszelf laten organiseren, vanuit die oppermacht neerwaarts.

De dimensie linkswaarts/rechtswaarts is tot slot ook een bijzondere, omdat dit de meest verwarrende is, omdat deze zijwaarts werkt. Veel mensen moeten dan ook diep nadenken om het onderscheid ertussen te herinneren en verwarren links en rechts continu. Dit is niet het geval met de andere dimensies. Er worden dan ook veel zinnebeeldelijke betekenissen aan toegevoegd, denk aan links en rechts in de politiek, waarbij links meer sociaal-progressief zou zijn en rechts meer liberaal-conservatief. Dit onderscheid is echter behoorlijk willekeurig, want feitelijk worden links-rechts vermengd met de dimensie voorwaarts-achterwaarts. Een beter onderscheid is het verschil tussen de linker en rechter hersenhelften, waarbij links meer staat voor het verstand (ratio) en rechts meer voor gevoel (emotie). Het is het onderscheid tussen het kunstmatige en het natuurlijke/organische. Het technologische en het menselijke.